Het park en het ziekenhuis

Terwijl het internet het momenteel niet doet geeft mij dat een goede geledenheid weer eens een verhaaltje te schrijven. Tot mijn grote schrik is het alweer twee weken geleden dat het laatste verhaal erop is gezet. Na de gezellig drukke week met de fam. Schram hebben wij twee hele rustige weken gehad. Odette en ik zijn erg verkouden en ook Rogier heeft wat vleugjes van het virus meegekregen. Veel thuis zitten snotteren dus, afgewisseld met een rondje wandelen door het park.

Misschien wel leuk om eens een impressie van het park te geven. Het park bij ons aan de overkant van de straat, dat altijd anders is, en altijd wel wat te beleven valt.
Bij de ingang zitten verkopers met speelgoed, eten, handschoenen en oorwarmers. Ook zijn er vaak wat oudere mannetjes die met een groot penseel teksten op de tegels schrijven met water. In het park zijn er verschillende voetpaden en wegen. Aan de kanten staan bankjes of ligt een klein pleintje. Op zo’n pleintje staan vaak de 50+ dames hun dansje te oefenen; radiootje op de grond en oefenen maar. Als je dan even verder loopt staat er op een bruggetje een man saxofoon te spelen, soms met begeleidende muziek van een radio soms niet. Voorbij het theehuis/restaurant ligt het grote grasveld, daar staan de vliegeraars. Alleen deze mannen mogen op het gras lopen, dat wordt strikt in de gaten gehouden door de parkwacht die je constant op zijn fluitje hoort blazen als er weer eens iemand over het gras dreigt te lopen. De vliegers komen echt heel hoog, hoger dan de gebouwen. Laatst zat er een vlieger vast in de een boom, die werd er door verschillende mannen uitgehaald doordat ze stokken aan elkaar vast hadden gemaakt...een leuke tafereeltje om te bekijken. Echt stilstaan is er voor mij niet bij in het park, dat trekt toch nog iets te veel bekijks met Odette, soms wel jammer. Achter het grasveld ligt een plein waar elke dag op wordt gedanst, het echte stijldansen in paren. Met muziek. Bij een tekort aan mannen dansen de vrouwen met elkaar. Het publiek bestaat uit allemaal bejaarden in een rolstoel.
Door het park heen staan prieeltjes, hier zitten altijd mensen in. Veel mannen die aan het kaarten zijn, en veel groepjes die muziek maken, soms met zang (het ‘echte’ kattengejank). In de bosjes, langs de paden, staan mensen tai-chi oefeningen te doen. En ook kom je altijd mensen tegen die achteruit lopen, een echte (?) sport hier in Shanghai.
Afgelopen week werd ik in het park aangesproken door een oude (beetje vieze) man, hij vroeg in het Engels of ik munten of balpennen had. Ik heb nooit zo’n zin in gesprekken met vieze oude mannetjes maar er volgde toch een heel grappig gesprek, in het Engels. Erg opvallend en bijzonder dat deze man zo goed Engels kon praten. Toen hij vroeg of ik nog meer talen kon spreken begon hij ook in het Duits te kletsen, haha. En hij vroeg nog naar de uitspraak van de naam van onze koningin...”Do you say Biatrix or Beatrix?”. Ik moet eerlijk zeggen dat ik toch wel weer blij werd van zo’n gesprekje.

Verder moest Odette deze week gevaccineerd worden. Om het Nederlandse schema te volgen moest ze rond haar eerste jaar weer wat prikken hebben. We hadden een afspraak in een “westers” ziekenhuis, op aanraden van kennissen hier. Huisartsen en consultatiebureaus bestaan hier niet.
Een beetje spannend was het wel, want we wisten niet zo goed wat we konden verwachten, en we hadden weinig zin om “Chinese troep” in Odette te laten spuiten. Het begon al met het maken van de afspraak. Ik had gehoord en gelezen dat we dat ruim van te voren moesten doen omdat de vaccinaties geimporteerd moesten worden. Toen we hadden gebeld bleek dat we de volgende dag al terecht konden....o. Nou goed, we zouden het wel zien, we konden altijd nog heel hard weg rennen als we het niet vertrouwden, haha!
Door een drukke ochtendspits reden we (Rogier ging ook mee) naar het ziekenhuis. Daar aangekomen bleken er twee ziekenhuizen naast elkaar te liggen (één voor de lokale bevolking, één voor de buitenlanders??). Het “westerse” ziekenhuis zag er in ieder geval vrij normaal uit, een goed begin. Bij binnenkomst een grote balie, met allemaal Engels sprekende receptionisten waar we Odette moesten registreren. Na het invullen van alle papieren konden we meteen naar boven. Daar weer een balie met Engels sprekende receptionistes die ons naar de juiste wachtkamer verwees. De wachtkamer was in tweeen verdeeld: een ruimte voor zieke baby’s en een ruimte voor niet zieke baby’s. Tot nu toe was alles in het Engels gegaan en stond alles in het Engels aangegeven. Eigenlijk vind ik het best bijzonder dat men hier zich zo op buitenlanders aanpast. We zagen ook alleen maar buitenlandse patienten, en alle artsen spreken Engels (soms ook Duits of Frans) en hebben in het Westen gewerkt of gestudeerd. Al heel snel werden we gehaald en naar een super mini kamertje gebracht. Daar werd ons gevraagd wat de bedoeling was en werd Odette gewogen en gemeten. Door twee verpleegkundigen, eentje woog de ander schreef. Vervolgens werden we naar een grotere kamer gebracht waar al snel de kinderarts kwam. Na een kort onderzoek, wat er trouwens een stuk wilder/ harder aan toe ging dan bij ons consultatiebureau in Eindhoven. Kwam de arts tot de conclusie dat Odette een gezond, sterk (vandaar dat “wilde” onderzoek) meisje is, maar een beetje laat is met haar tanden, goh....(jaja, tand 1 is al 2 milimeter zichtbaar). Toen volgde er een gesprek over de vaccinaties. Het leek bijna een snoepwinkel.... wat wil je? “We hebben vaccinaties voor dit en dit en dit”. “Ja, dat klopt in Nederland vaccineren ze niet voor waterpokken, maar in China wel, dus als je dat ook wilt?!” “Of Hepatitus A, doen ze ook niet bij jullie maar hier wel, dus zeg het maar”. “Nou, en die vaccinaties die jullie willen, dat kan ook over een paar maanden hoor, dus je kan daar ook voor terug komen, zodat we niet alles in één keer hoeven te doen”. Haha, weer eens wat anders dan dat we gewend zijn. Maar wij hebben ons gewoon vastgehouden aan het Nederlandse schema.... dat leek ons het beste.
Nadat er betaald was (in dit ziekenhuis heb je overal kassa’s) kwamen de prikken. Maar voordat deze gezet worden kregen we eerst per vaccinatie te zien hoe deze heette, waar het is gemaakt en de houdbaarheidsdatum. Nu waren we ook meteen helemaal gerustgesteld want het was allemaal geimporteerd spul.
Daar kwamen weer twee verpleegkundigen en Odette voelde al nattigheid.... Rogier en ik moesten haar in de houtgreep houden, zodat beide verpleegkundigen tegelijkertijd konden prikken. Zo snel mogelijk zette ze de drie prikken, waarbij in de snelheid Rogier ook nog even geprikt werd (maar dat werd ruimschoots goed gemaakt door alle aandacht die hierop volgde van deze twee Chinese dames).
Grappig hoe je in Nederland met z’n tweeen die prikjes zet en hier 4 man nodig schijnt te hebben.
Toen waren we klaar...of niet?
De verpleegkundigen en arts waren weg en wij wisten niet zo goed wat de bedoeling was. Maar even gevraagd aan de receptioniste (zo handig, overal zoveel personeel!). Bleek dat we nog een keer moesten betalen, dit keer voor het consult, daarna konden we gaan.
Zo. Toch weer vanalles meegemaakt dus!