Tweede week met pap en mam

De laatste week met mijn ouders zit er weer op. Gisteren hebben we ze naar het vliegveld gebracht. Helaas bleek al snel dat het weer in Nederland roet in het eten gooide: de vlucht was gecancelled. Balen natuurlijk. Na enige tijd in een hele lange, zeer traag bewegende rij te hebben gestaan. Werd duidelijk dat de kerstdagen wel degelijk in Nederland gevierd konden gaan worden. De directe vlucht naar Amsterdam is omgeboekt naar een vlucht via Hongkong. Een vlucht met overstap dus en met een andere vliegtuigmaatschappij. In plaats van de oorspronkelijke vertrek tijd van 12.35u werd de vertrektijd 20.20u. Helaas dus een hele lange dag voor mijn ouders op het vliegveld van Shanghai. Tot na de middag hebben Rogier, Odette en ik hen gezelschap gehouden. Maar daarna hebben mijn ouders ons toch uitgezwaaid, dat klopte niet helemaal. In Shanghai horen wíj ons bezoek uit te zwaaien. Bij ons thuiskomst nog even een contactje gelegd met pap en mam, zij zaten nog steeds geduldig te wachten op hun vlucht.
Als alles goed is gegaan landen ze vanmorgenvroeg (6.00 uur Nederlandse tijd) op Schiphol.

De tweede week was een stuk rustiger dan de eerste. We hebben veel van Shanghai gezien, maar zijn lang niet aan alles toegekomen, daar is de stad echt veel te groot voor.
Na de eerste vrij hectische week was het heerlijk om gewoon samen te zijn en een beetje in huis te rommelen. Zo konden pap en mam ook ons ‘gewone’ leventje in Shanghai zien. Daarnaast zijn we veel met de familie in Nederland bezig geweest en hebben Rogier, Odette en ik veel last gehad van onze maag/darmen.
Al met al waren het een ontzettend gezellige, bijzondere weken. Het was even gek om weer afscheid te nemen, maar we beseffen ook dat het nog steeds heel bijzonder is dat we hier zitten. Dat de tijd snel voorbij gaat en dat we (veel) te snel weer in Nederland ons gewone leventje zullen moeten oppakken. Jammer dat we ons nu niet af en toe ‘even’ naar Nederland kunnen ‘beamen’ om wat familie (en vrienden) bezoekjes af te leggen.

Hieronder een bijdrage van onze gastredacteur, Rieks Eggens:
Het weerzien met Elke, Rogier en Odette was heerlijk. Wat had Odette al weer veel bijgeleerd in de afgelopen maanden.
Voor ons was het de eerste keer om in een stad met miljoenen inwoners te bivakkeren. Het is er altijd druk, grote hoeveelheden mensen op straat, heel veel verkeer en uiteraard waar je ook kijkt zie je torenhoge gebouwen van 30-40 verdiepingen.
Het leven speelt zich voornamelijk op straat af, er zijn eetgelegenheden te over, het verkeer raast om je heen over ruime brede straten. Met de taxi verplaatsen is op zich al een avontuur. Als je geen kennis hebt van het chinees, dan is het handig om de bestemming op een overzichtkaartje of een adres te laten zien, want doorgaans spreken de taxichauffeurs geen engels.
Verkeersregels zijn er blijkbaar wel maar het lijkt veel op een enigszins beheersbare chaos. Links, rechts inhalen, continue van baan wisselen om daar te rijden waar nog een gaatje is en … veel toeteren.
Of er een soort ‘keuringsdienst van waren “ is weet ik niet, maar wat ik wel gezien heb is dat er naar Nederlandse normen gerekend, toch de regels hier anders geïnterpreteerd worden dan bij ons in Nederland.
Wat opvalt is dat er blijkbaar geen hoge personeelskosten zijn, want de aantallen straatvegers, personeel in restaurants, in winkelcentra is gigantisch. Ook zie je veel politie op straat en in auto’s rondrijden, maar wat ze doen….?
Vervoer in een tuk-tuk is ook een avontuur. Tegen het verkeer in, kennelijk kan en mag dat allemaal.
Indrukwekkend waren de vele pagodes, tempels en ook de “terracotta warriors” in Xi’an.
De bezoeken aan de “fabric market” ,waar je voor een tientje een overhemd kan laten maken naar je eigen wensen, de Bund, met zijn brede boulevards en ook de oude gerestaureerde stadsmuur van Xi’an waren een bezoek zeer zeker waard. Aan de ene kant van de muur de oude volkswijken met een soort garageboxen als huisjes en aan de andere kant torenhoge moderne flats.
Ondergronds lijkt er een tweede wereld te bestaan. Zelfs daar kun je verdwalen in de vele straatjes.
Wij kunnen nog wel even doorgaan maar tot slot Elke, Rogier en Odette, heel erg bedankt voor deze 2 weken.
Clary en Rieks