Brand, glazenwassers en wc papier

Nieuws verspreidt zich snel, maar niet evenredig. Duizenden kilometers hier vandaan weet men eerder dat er een brand gaande is, dan wij, op zeg hemelsbreed een kilometer of 10/15. Terwijl wij verschillende mailtjes en telefoontjes kregen van bezorgde mensen uit Nederland zaten wij lekker te eten. Het is inmiddels (maandag)avond bij ons en wij hebben nog helemaal niks meegekregen van een brand in een apartementencomplex. Op tv kunnen we niks vinden. Ook de rest van de week hebben wij niks gehoord of gezien van deze verschikkelijke gebeurtenis. Wel stappen we met een ander gevoel ons bed in. Wat als het hier zou gebeuren??? We moeten er maar niet te veel aan denken.

Terwijl Rogier nog steeds erg hard aan het werk is. Hebben Odette en ik een zeer rustige week gehad. Ik heb zelfs het eerste verveel moment ervaren! Op zich best knap in deze grote stad, maar ik had het al veel eerder verwacht. Ik heb mezelf snel tot de orde geroepen en maar weer een nieuwe ‘opdracht’ bedacht: we gaan ons territorium maar weer eens vergroten.
Vorige week zijn Odette en ik al een stuk gaan wandelen, naar een ander deel van de stad. Hoewel iedereen hier ons voor gek zou verklaren en ook Rogier zich afvroeg waarom ik geen taxi had genomen, hebben Odette en in weer een heel ander gedeelte van Sjanghai gezien. Onze bestemming was een winkelcentrum met een afdeling voor kinderen. Lekker kleertjes gekeken, maar niks gekocht. Om nog een klein uurtje te doden heb ik Odette in de speelhoek neergezet, hier kunnen ouders hun kinderen droppen als ze aan het winkelen zijn. Veel ouders blijven trouwens bij hun kids, of komen hier gewoon naartoe na het werk om hun kind nog even te vermaken. Odette voelde zich al snel thuis tussen alle kinderen en heeft veel plezier gehad. Ook de ouders hadden de grootste lol met haar. Erg leuk dus!
Na dit avontuur zijn we in de taxi gestapt op weg naar de oude vertrouwde “pedestrian street”. Dit straatje met veel Westerse eettentjes ligt vlakbij ons hotel, en is stiekem toch best leuk om af en toe eens naar terug te gaan. Rogier zat al op ons te wachten in de bierbrouwerij. We hebben lekker gegeten, gedronken en Odette heeft het personeel weer vermaakt. Een ober kwam ons vertellen dat hij ‘ook’ een dochter van 24 maanden had, hij kreeg wel even grote ogen toen wij vertelden dat Odette nog maar 10 maanden is, haha.

Vol verwachting zijn wij zaterdag naar de Fabric Market gegaan om onze bestellingen op te halen. Rogier’s overhemd was al snel gevonden. Erg mooi. Na veel gezoek en onduidelijk gedrag bleek dat mijn bloes niet klaar was omdat “er te weinig stof op de rol zat”. Wat ze hiermee bedoelen weet ik niet, maar ik heb een nieuw stofje uitgezocht...nu kreeg ik wel de extra snelle service: de volgende dag zou het klaar zijn. Maar ik ben malle pietje niet, dus wij moeten mijn bloes nog gaan halen, alles op zijn tijd. De Fabric Market ligt namelijk aan de andere kant van de stad. Zonde dus om voor alleen het ophalen van een bloes deze taxirit te maken. Komend weekend combineren we het wel met onze andere plannen.

Op een van de dagen dat ik thuis was hebben we ‘bezoek’ gehad van de glazenwasser. Mocht je denken dat je een slechte CAO had....ik denk niet dat deze glazenwasser weet wat een CAO is. Hangend aan 1 touw (wel verzekerd aan zijn riem), emmertje met water aan zijn broek, met een zuignap om zijn evenwicht te bewaren, bungelen de glazenwassers hier aan de torenflats. Bij een groot raam moet je van links naar rechts door te schommelen met je benen.
Leuk om te zien als ze bij een aangrenzend gebouw de ruiten wassen. Maar toen hij hier voor ons raam hing had ik toch wel even hartkloppingen!

Ondertussen begin ik steeds meer zelf te ervaren wat Rogier al weken op zijn werk ervaart...ergenissen over onduidelijkheid. Zo is de wc papier hier “van het huis”. Omdat het op was belde ik voor een nieuwe rol (ze zijn hier niet zo scheutig met die rollen). Wordt mij verteld dat we dat zelf moeten kopen....?!?!?! Afgelopen weken kregen we het gewoon en ook in het huisboek staat dat je de receptie moet bellen voor meer wc papier. Oké. Toen Rogier een half uurtje later nog eens belde stond er binnen 5 minuten iemand voor de deur met, jawel, een wc rol!....
Wij zijn maar opgehouden met het bedenken van beweegredenen, je komt er toch niet achter.
Het lijkt onmogelijk maar met dat weinig wc papier (sorry voor de details) hadden we toch een verstopt toilet. Is de lekkege bij ons thuis in Eindhoven eindelijk verholpen, hadden we hier wateroverlast! Gelukkig bleef de schade beperkt tot de badkamer. Maar met de super-duper pleeborstel annex ontstopper heeft de schoonmaakster ook dat probleem verholpen.

Andere ‘minder gemakkelijke’ situaties zijn ontstaan door een anonieme beller. Hij belde mij, dag en nacht om vervolgens niks nuttigs of niks verstaanbaars te melden. Deze “Mr. Pipo” want zo heb ik hem maar in mijn telefoon gezet, was een echte volhouder. Maar na tientallen keren zijn telefoontje te negeren lijkt hij er eindelijk mee te zijn opgehouden. Gelukkig bestaat er ook een uitknop op mijn mobiel, dus de last was van korte duur.

En ja hoor “eindelijk” komt ook hier de kou aan. Brrr, van de ene dag met t-shirtje naar de volgende dag met vest een een jas! Wat een overgang. Gelukkig wordt het vandaag en morgen weer even wat warmer en zonniger. Dus gaan we nog maar even van genieten!

....En terwijl ik dit verslag op de website heb geplaatst en foto’s heb uitgezocht gaat het BRANDALARM af!!! Hoe groot is de kans...., denk ik bij mezelf. Maartoch, als een razende schoenen aangetrokken, de paspoorten gepakt, Odette gepakt, jas gepakt en naar de trappen gerend, voor de zekerheid nog even checken bij de andere deuren. Wij zijn toch niet de enige.....? Daar word ik gerustgesteld door een briefje bij de liften: het blijkt een test.... pfffffffffffffff. Toch flink schrikken.
Lekkere timing om net na maandag zo’n test te doen, maar aan de andere kant..... hij doet het wel en ik weet nu hoe het klinkt, en dat is ook een geruststelling.