Family day

Het jaarlijkse uitje van Philips Research Sjanghai (PRAS) was erg geslaagd! De family-day was zoals eerder gezegd een weekendje weg met hotelovernachting.
De zaterdag begon vroeg. Eerlijk gezegd iets te laat voor ons, we hadden ons (bijna) verslapen. Gelukkig kunnen ook Odette en ik nog steeds heel snel opstaan. We waren stipt op de tijd voor de bus. Het koste wat moeite de juiste bus te vinden, maar ook dat is uiteindelijk goed gegaan. Na nog een korte tussenstop om een andere groep collega’s, sommige met ayi (hulp/oppas), op te halen konden we op weg naar een eiland aan de kust van Sjanghai.
Gedurende de dag zouden we opdrachten doen in teams, voor elke opdracht kreeg het team een stempel. Alleen met volle stempelkaart mocht je bij het diner aanschuiven. Opdracht 1 was al gehaald voordat we er erg in hadden, de werknemers moesten hun gekregen shirt aan hebben, check! De heren in het paars, de dames in het blauw geruit, de familie in de eigen kleding.
We reden in een kleine 2 uur naar een restaurant. Daar werd de lunch opgediend. We zaten aan ronde tafels met een man of 8 per tafel. In het midden een grote draaischijf, hierop werden de schalen eten gezet. Je kon opscheppen, met je eigen stokjes, wat en hoeveel je maar wilde. Er was genoeg en kwam steeds maar weer bij, de schalen werden gewoon op elkaar gestapeld. Vraag me niet wat er allemaal lag, maar vrijwel alles wat groeit en bloeit is blijkbaar eetbaar.. grote en kleine krabben, zeewier, salades, verschillende vissen, kippenpoten (inclusief tenen). Die Chinezen zijn klein en absoluut niet dik, maar ze kunnen eten..... niet normaal! Echt borden vol. Ook niet normaal was de puinhoop die overbleef na de lunch. Halfvolle schalen, borden vol met etensresten, enz.
Na de lunch opdracht 2. Die was wat onduidelijk. We moesten sinaasappels/ mandarijnen plukken. Volgens de ene zoveel mogelijk, de ander vertelde ons dat we 5 kilo per persoon moesten plukken. Dit is vervolgens ook het laatste wat het weekend hebben meegekregen aan opdrachten... ondanks het professionele en erg mooi gemaakte stempelboekje.
Enkele ‘typische researchers’ hadden binnen 3 minuten hun tasje vol, haha! Wij hebben rustig aan gedaan, we hadden 2 uur de tijd. Kennis gemaakt met wat Nederlanders zoals de ‘big boss’ en zijn vrouw, gasten/ VIPS uit Nederland en enkele Hollanders die getrouwd zijn met een Chinese schone en onder lokaal contract bij Philips werken. Erg leuk.
Na het plukken stapten we weer in de bus op weg naar de volgende activiteit: krabben vangen! Bij navraag bleek dat we onze spullen in het restaurant konden laten staan, we kwamen toch weer terug voor het diner.......
Aangekomen bij een natuurgebied, lijkende op de Peel, wandelden we in een grote stroom over de verhoogde voetpaden. Odette werd (weer) het middelpunt van belangstelling en de bezienswaardigheid van de dag. De echte stoere kerels sprongen van het wandelpad af, de modder in, om een krab te vangen. Leuk om te zien hoeveel enthousiasme dit geeft. Ontzettend smerig word je van het vangen van krabben, maar je cool-heidsfactor steigt enorm! De krabben werden heel leuk in een emmertje gedaan, en meegenomen. Wat er verder mee gedaan werd weet ik ook niet, maar de gevulde emmertjes gingen ook mee het hotel in. Naast het kijken hoe anderen zich vies maken met het vangen van krabben hebben wij geprobeerd mensen te omzeilen en hebben we heerlijk in het zonnetje gelopen.
Ondertussen had ik behoefte aan een sanitaire stop, openbare toiletten zijn hier echt overal, dus ook bij de krabben. Mijn nood was echter meteen weg toen ik een toilet gebouw inliep: 3 dames naast elkaar boven een gat gehurkt, met tussenschotten maar zonder deuren, gezellig kletsend....haha, ik wacht wel even! Een paar gebouwen verder had wel deuren, dat scheelt een hoop!
Aan het eind van het krabben-vangen moesten we nog een groepsfoto laten maken. Elkaar vinden in een groot park is lastig, zeker als je ook de bordjes niet kan lezen, maar zoals alles hier, komt het gewoon goed. Daarna was het weer tijd om de bus in te stappen. We gingen terug naar het restaurant bij de sinaasappels. Maar wat duurde die terugweg lang....! Dit kon niet kloppen, en inderdaad, het diner en het hotel waren op een hele andere plek dan de sinaasappels! Oh jee, onze tassen (van een collega en van die ons, al die andere mensen hadden geen tas bij zich, leek het) stonden daar dus nog. De collega die ook zijn tas daar had laten staan heeft zijn secretaresse gevraagd dit op te lossen. Zij zou een auto terug sturen (achteraf blijkt dat de buschauffeur met bus ‘even’ terug heeft gereden om onze tassen te halen, een ritje van twee keer bijna een uur!). Ach ja, zo gaat dat hier, zullen we maar zeggen.
In de bus heeft iedereen een gezicht getekend op een sinaasappel (?), deze konden we bij het diner in een speciaal daarvoor gemaakte (!) kast zetten, ’s avonds vond er dan een bingo plaats en konden we prijzen winnen.
Het diner vond plaats in het hotel. Dezelfde werkwijze als de lunch: ronde tafels met draaischijf, veel eten, nog meer eten en nu ook wijn. Tussen het eten door heeft bijna iedereen op het podium gestaan om een liedje te zingen, een dansje te doen of beide. Van podiumvrees lijkt men hier geen last te hebben, terwijl lang niet iedereen toonvast is. Een leuke ervaring om mee te maken in ieder geval. Na afloop was ‘het feest’ snel voorbij, nadat we wat lokale sterke drank hadden achterovergeslagen met enkele “Westerlingen” ging iedereen naar zijn kamer. Helaas een kamer met erg harde bedden.
De wekker ging alweer vroeg de volgende dag, snel een ontbijtje (wat was ik blij dat ik voor Odette genoeg eten mee had genomen) en daarna ochtendgymnastiek in een park tegenover het hotel. Ook weer een erg groot park, erg mooi en erg veel te doen. Deze ochtend mochten we zelf indelen want na de lunch en wederom een groepsfoto gingen we weer terug naar ‘huis’. Heel grappig hoe we gewoon bij terugkomst weer ‘thuis’ kwamen, alsof we hier al jaren wonen. Een goed teken denk ik.